Politiek Misdrijf Inzake Uitleveringen

“Waar naartoe met het politiek misdrijf inzake uitleveringen?”

Bij de invoering van de uitleveringsexceptie voor politieke misdrijven heerste er een ander politiek klimaat dan vandaag. Een woordje uitleg. In de 19de eeuw bij het opstellen van de wet van 1 oktober 1833 op de uitleveringen, waren de democratische staten in Europa nog volop in wording. En diegene die zich verzetten tegen autocratische regimes konden de machthebbers van morgen zijn. In deze omgeving is een uitleveringsexceptie voor politieke misdrijven logisch, het is immers niet opportuun om elke keer weer uitspraak te doen of het verzet legitiem is dan wel niet.

Nu rest de vraag wat vandaag de betekenis is van de uitleveringsexceptie voor politieke misdrijven? Het is duidelijk dat we vandaag in een andere politieke wereld leven dan in de 19de eeuw. Er is dan ook een evolutie te zien naar de depolitisering van misdrijven. Maar er zijn misschien andere redenen waarom de exceptie nog belangrijk is?

Een eerste argument kan zijn dat de vrees bestaat dat de verdachte geen eerlijk proces zal hebben of dat hij een disproportionele straf zal opgelegd krijgen. Dit argument is volgens mij voorbijgestreefd aangezien Ð"©Ð"©n van de voorwaarden voor de uitlevering is, dat de persoon niet mag gediscrimineerd worden en een andere voorwaarde is, dat de mensenrechten moeten respecteerd worden. Dus BelgiÐ"« kan altijd de uitlevering weigeren wanneer aan Ð"©Ð"©n van deze voorwaarden niet is voldaan.

Vervolgens denk ik dat er een onderscheid gemaakt moet worden tussen verschillende politieke misdrijven. Voor de zuivere of absolute politieke misdrijven moet de uitleveringsexceptie voor politieke misdrijven blijven bestaan. Maar voor deze misdrijven geldt vaak de voorwaarde van de dubbele incriminatie niet, noch komen ze voor in verdragen die een aantal misdrijven depolitiseren. Hierdoor lijkt de uitleveringsexceptie voor politieke misdrijven overbodig te worden. Niets is minder waar, want staten zouden het verzoek