The Multicultural Drama

Student:                Samantha R.
Opdracht:                Thuisopdracht 6 - Paul Scheffer
Datum:                        28 februari 2013
Wordcount:                1072        


Het multiculturele drama is een, door columnist en PVDA-prominent Paul Scheffer (2000) geschreven, betoog uit het NRC Handelsblad (29 januari 2000), die voor veel opschudding heeft gezorgd in binnen- en buitenland. Hierin stelt Scheffer (2000) dat de maatschappelijke vrede ernstig wordt bedreigd. De Nederlandse samenleving tracht een poging tot integratie door te streven naar gelijkwaardig burgerschap. [pic 1]

        In 2000 telt Nederland een kleine anderhalf miljoen allochtonen, die behoren tot de doelgroepen van het minderheidsbeleid. Het jaarrapport integratie 2011 van het Sociaal en Cultureel Planbureau (Gijsberts, Huijnk & Dagevos, 2012) voorspelt dat in 2015 ongeveer twee miljoen allochtonen tot deze groep behoort, waarvan ongeveer veertig procent asielmigranten zijn. In dit jaar is de verwachting ook dat ongeveer de helft van de bevolking in de vier grote steden in Nederland allochtoon zal zijn.
        Scheffer (2000) vraagt zich af waarom hele generaties allochtonen achterblijven en waarom een etnische onderklasse gevormd wordt in Nederland. Hij stelt dat integratie in Nederland eerder gezien kan worden als een uitzondering, dan als een regel. Dit blijkt uit hoe het huidige onderwijs- en cultuurbeleid haaks staat op wat nodig is in ons land. Scheffer vindt dat we een groot vraagteken moeten plaatsen bij het onderwijs in Nederlandse taal en cultuur. Het Sociaal en Cultureel Planbureau meldt in hun minderheden rapportage in 1999, dat allochtone kinderen gemiddeld een opmerkelijke achterstand hebben op autochtone kinderen, wat betreft hun cognitieve ontwikkeling en taalvaardigheid, wat leidt tot de ontzegging van betere banen in de toekomst. Er zit dus een grote kloof tussen autochtone en allochtone kinderen, waarbij het onderwijs uiteenvalt in witte en zwarte scholen en waar deze kinderen van jongs af aan grootgebracht worden in gescheiden werelden. Scheffer vindt dat de grondwettelijke vrijheid van onderwijs segregatie mogelijk en gemakkelijk maakt.
        De kloof tussen autochtonen en allochtonen zorgt er ook voor dat de allochtonen de Nederlandse samenleving uiteindelijk in toenemende mate zullen belasten en dat de werkloosheid, armoede, schooluitval en criminaliteit zich op zal gaan hopen. Etnische groepen in de liberale democratie weigeren om hun cultuur als gelijke aan de Nederlandse cultuur te zien, omdat zij volgens Norman Podhoretz (Scheffer, 2000) het gevoel hebben dat zij hun eigen familiegeschiedenis verraden.
         Het inburgeringsproces van migranten kent programma’s die aangeboden worden om vertrouwd te raken met de Nederlandse taal en cultuur, maar ondanks het gebrek aan middelen hiervoor ziet de nationale overheid geen noodzaak om hier maatregelen voor te nemen. De wetten in Nederland zijn niet compleet neutraal en we zijn niet bereid om deze wetten te heroverwegen met de komst van de veranderde bevolkingssamenstelling. Oud-minister Van Kemenade stelt dat we jarenlang ontkend hebben een immigratieland te zijn, waardoor we ons niet goed hebben kunnen ontwikkelen tot een integratieland, wat bijdraagt aan de positie van etnische minderheden.

        Scheffer is van mening dat de Nederlandse samenleving hun Nederlandse taal, cultuur en geschiedenis serieuzer zou moet nemen. Tijdens een debat hierover werd uitgesproken dat je Turkse kinderen bijvoorbeeld niet kan gaan lastigvallen met de Nederlandse jaren ’40-‘45. Volgens Scheffer is dit een domme poging om kinderen van migranten de deelname aan de collectieve herinnering, zoals die gestalte krijgt in Nederland, te ontzeggen. Hij vindt ook dat als deze kinderen de rest van hun leven in Nederland blijven wonen, dat zij wel bekend moeten zijn met de geschiedenis van Nederland. Een minimaal streven voor de beleidsmakers zou moeten zijn dat scholen een weerspiegeling van de samenstelling van een stad zou moeten zijn en de communicatie tussen leerlingen zou alleen Nederlands moeten zijn.
        Scheffer vindt dat er parlementair onderzoek gedaan moet worden naar het immigratie- en integratiebeleid in Nederland, omdat hele generaties migranten worden afgeschreven onder het mom van tolerantie. Het huidige beleid kent een ruime toelating van migranten en de beperkte integratie vergroot de ongelijkheid tussen groepen in Nederland en zorgt uiteindelijk voor een gevoel van vervreemding in de maatschappij. Volgens Scheffer is het multiculturele drama in Nederland de grootste factor voor verstoring van de maatschappelijke vrede.
        Tegenwoordig, tien jaar later in 2013, is er aanzienlijk wat veranderd wat betreft het onderwijs- en cultuurbeleid. Gijsberts et al. (2012) stellen dat als we kijken naar de inburgering van migranten, dat te zien valt dat de burgers, met de invoering van de Wet inburgering in 2007, vergeleken met tien jaar geleden aanzienlijk meer geïntegreerd raken in Nederland. Ondanks dat minder dan de helft van de migranten van mening is dat zij alle kansen krijgen om in te burgeren (Huijnk & Dagevos, 2012), benadrukken de migranten wel dat het inburgeren uiteindelijk een positieve bijdrage geleverd heeft aan de beheersing van de Nederlandse taal en hun zelfvertrouwen om te functioneren in de maatschappij.
        Als we het onderwijsbeleid bekijken valt volgens Gijsberts et al. (2012) te zien dat allochtone leerlingen in het basisonderwijs een forse achterstand hebben op de taalvaardigheid. Dit heeft te maken met de ouders van allochtone kinderen die thuis zelden tot nooit Nederlands met hen spreekt (Huijnk & Dagebos, 2012). Opvallend is wel dat het opleidingsniveau onder allochtonen stijgt, omdat deze tweede generatie veel groter is dan de eerste generatie. (Gijsberts et al. 2012). Huijnk & Dagevos (2012) stellen dat door een goede beheersing van de Nederlandse taal, de tweede generatie migranten vaker contact hebben met autochtone Nederlanders. Men zou verwachten dat het contact tussen allochtonen en autochtonen toegenomen zou zijn met het aandeel hogeropgeleide, maar we kunnen eerder spreken van een neerwaartse tendens van interetnisch contact, wat betreft de omgang tussen deze twee groepen in hun vrije tijd. (Huijnk & Dagevos, 2012)
        De afgelopen tien jaar hebben er voornamelijk positieve ontwikkelingen plaatsgevonden, wat betreft het onderwijs- en cultuurprobleem in Nederland. Ik vind dat het makkelijker geworden is voor de tweede generatie, die in Nederland opgegroeid is, om te integreren. Doordat zij steeds hoger opgeleid worden, raken zij beter bekend met de maatschappij waar zij in leven, wat uiteindelijk ervoor zorgt dat hun kinderen beter zullen presteren in het basisonderwijs en zullen zij de achterstand die zij hebben op autochtone Nederlanders inhalen. Mijn mening is dat er op dit moment weinig aanleiding is om het onderwijs- en integratiebeleid te veranderen. Wel denk ik dat er meer druk gelegd moet worden op interetnisch contact in Nederland, omdat de maatschappelijke acceptatie volgens migranten is verminderd. Dit heeft volgens hen te maken met discriminatie ( Huijnk & Dagevos, 2012). Ik denk dat ondanks het niet geheel zichtbaar aanwezig zijn, toch voor de nodige onrust zorgt tussen allochtonen en autochtonen. Dit is een probleem waar het integratie- en cultuurbeleid zich ook mee bezig zou moeten houden